Zaburzenia osobowości to zaburzenia psychiczne wynikające z obecności trwałych, głęboko zakorzenionych cech i zachowań jednostki, które powodują dysfunkcje w jej relacjach interpersonalnych, sposobie percepcji samego siebie i otoczenia. Jeżeli zostały rozpoznane przed 18. rokiem życia, nazywane są zaburzeniami w okresie dzieciństwa. Należy je odróżnić od przemijających kryzysów i schorzeń psychicznych. Wyrażają się w określonej strukturze charakteru człowieka, jego utrwalonych wzorcach postępowania, sposobach myślenia. Te odmienne cechy od przyjętych w danej kulturze norm powodują, że osoba z zaburzeniami zwykle nie odnajduje się w sytuacjach społecznych, ma problemy z wyzwaniami życiowymi oraz problem z obrazem samej siebie. Jej nieprzystosowanie do rzeczywistości wiąże się z subiektywnie przeżywanym cierpieniem. Przyczyn rozwoju zaburzeń osobowości upatruje się w czynnikach biologicznych, genetycznych i psychospołecznych.

Wg  ICD-10 wyróżniamy następujące rodzaje zaburzeń osobowości: osobowość paranoiczna, schizoidalna, dyssocjalna, osobowość chwiejna emocjonalnie, osobowość histrioniczna, anankastyczna, unikająca, osobowość zależna, zaburzenia osobowości mieszane i nieokreślone.